قاسم بن الحسن علیه السلام از یاران عمویش حسین بن علی علیه السلام در واقعه عاشورا بود که در سن سیزده سالگی (یا شانزده سالگی)بعد از اینکه امام حسین علیه السلام به یاران خود خبر داد که همه آنها در روز بعد (عاشورا)کشته خواهند شد، حضرت قاسم علیه السلام از عموی خویش سؤال کرد که آیا من هم فردا کشته خواهم شد؟ سپس امام حسین عله السلام اینگونه پاسخ داد “فرزندم مرگ در نزد تو چگونه است؟ حضرت قاسم پاسخ داد که مرگ در نزد من از عسل شیرین‌تر است. در ادامه عمویش گفت: “آری، تو نیز فردا به شهادت خواهی رسید.
نحوه به شهادت رسیدن حضرت قاسم علیه السلام
جوانی از خیمه خارج شد که گویی صورتش پاره ای از ماه بود و به جنگ پرداخت تا آنجا که (ابن فضیل ازدی)ضربه ای بر فرقش زد و شکافت،آن جوان با صورت به روی زمین افتاد و فریاد بر آورد ای عمو !
امام حسین علیه السلام مانند باز شکاری به میدان شتافت و همچون شیر خشمگین حمله ور شد و با شمشیر ضربه ای به ابن فضیل زد که او دست خود را سپر کرد و از زانو جدا شد چنان فریادی زد که هم لشکریانش شنیدند،از این رو کوفیان حمله کردند تا او را نجات دهند ولی پیکرش زیر سم اسبان قرار گرفت و هلاک شد.
وقتی گرد و غبار فرو نشست دیدم امام حسین علیه السلام بر بالین جوان ایستاده در حالی که جوان از شدت درد پایش را به زمین می ساید اغمام حسین علیه السلام فرمود: « از رحمت خدا دور باد مردمی که تو را کشتند و در روز قیامت جد بزرگوارت به خاطر تو از آنها بازخواست خواهند نمود.»
سپس فرمود: به خدا بر عمئیت خیلی دشوار است که او را به کمک بخوانی و او دعوت تو را اجابت نکند و یا اجابت کند اما به حالت سودی نبخشد.امروز روزی است که بر عمویت کینه جو بسیار و یار و یاور کم است.
سپس آن جوان را به سینه گرفت و با خود برد تا بین کشته شدگان خاندان خویش گذاشت.
