پس از مرگ معاویه، یزید فرستاده‌ای به سمت مدینه فرستاد تا از امام حسین (ع) بیعت بگیرد و اگر امام امتناع کرد، حضرت را به شهادت برساند
امام حسین (ع) روز چهارشنبه هشتم ذی الحجه سال ششم هجری از مکه حرکت کرد و این در حالی بود که هنوز از کشته شدن مسلم با خبر نشده بود زیرا آن حضرت در روزی که مسلم به شهادت رسید از مکه خارج شد.
سه شب پیش از خروج امام (ع) از مکه با آن حضرت از سستی مردم کوفه سخن گفتیم و عرض کردیم که دل های آنان با تو و شمشیرهایشان علیه تو است.
آن حضرت اشاره ای به آسمان نمود؛ناگاه درهای آسمان گشوده شد و فرشتگان بی شماری نازل شدند که فقط خدا می دانست چه تعدادی هستند. سپس فرمود :«اگر اجر و پاداش از بین نمی رفت و مرگ من فرا نرسیده بود،به وسیله همین فرشتگان با آنان میجنگیدم،ولی به یقین می دانم قتلگاه من و یارانم همان سرزمین است،و از آنها تنها فرزندم علی(امام سجاد علیه السلام) نجات می یابد.
و روایت شده که امام علیه السلام هنگام خروج از مکه این خطبه را ایراد فرمود:
«حمد و سپاس برای خدا است،آنچه خدا بخواهد خواهد شد و هیچ قدرت و نیرویی تاثیر نخواهد کرد، مگر به اراده خداوند و درود خداوند بر رسول بزرگوارش باد.
مرگ همچوم گردن بند بر گردن دختران جوان کشیده و بسته شده است و من به دیدار نیاکان خود مشتاقم،آن چنان اشتیاقی که یعقوب علیه السلام به دیدار یئسف علیه السلام داشت.
از قبل برای من قتلگاهی انتخاب شده که باید به آن جا برسم. گویامی بینم بند بند بدنم را گرگان بیابان «نواویس» و کربلا از هم جدا میکنند و شکم های گرسنه خود را سیر و انبان های خالی خود را پر می نمایند. از ـنچه با قلم تقدیر و سرنوشت نوشته شده است گریزی نیست ما خاندان رسالت به آنچه موجب رضا و خشنودی حق است راضس هستیم و در برابر امتحانات و بلاهای او شکیبا صابریم و خدا پاداش صابرین را به صورت کامل به ما عنایت خواهد کرد.هرگز پاره های تن رسول خدا صلی الله علیه واله وسلم از او جدا نمی گردد،بلکه در بهشت برین و حضیرة القدس گردا گرد او جمع می شوند و چشم رسول خدا صلی الله علیه واله وسلم به دیدار آنها روشن می شود:و وعده او به وسیله خاندانش تحقق خواهد پذیرفت.
حال هریک از شما که آماده فداکردن خون خویش در راه ما است و خود را برای دیدار خداوند آماده کرده است با ما همسفر شود
بر پایه صحیحترینِ گزارشها، کاروان امام حسین علیه السلام پس از چهار ماه و پنج روز اقامت در مکه روز سه شنبه هشتم ذى الحجه سال شصت هجرى، مکه را به سوى کوفه ترک کرد؛ اما هنگامى که به نزدیکى کوفه رسید به دلیل ممانعت سپاهیان ابن زیاد مجبور به فرود آمدن در کربلا گردید.
گفتنى است که امام علیه السلام در آغاز حرکت به جاى آن که از مکه به سوى شمال شرق و منزل صفاح (نخستین منزل مسیر مکه به کوفه) برود، به سمت تنعیم در شمال غرب و در مسیر مدینه حرکت کرد و بدین سان حدود نُه کیلومتر راه خود را دور نمود.
تعدادی از منازلى که کاروان حسینی طى کرده، به ترتیب عبارت اند از:
ذات عرق ، وادی عقیق ،حاجز ،خزیمیه ،اجفر ،زرود ،ثعلبیه ،بطن العقبه ،شراف ،ذو حسم ،البیضه ،عذیب الهجانات ،قصر مقاتل ،کربلا
خیمه زد و بسیاری از یارانشان در همین زمان ایشان را ترک کرده یا به شهادت رسیدند.
